Niosący Śmierć

Matka Przełożona

Jak zwykle miniatura (ja chyba po prostu nie umiem pisać nic dłuższego Razz

). Dość stara, ma prawie dwa lata. To były piękne czasy, kiedy miałam jeszcze odrobinę weny i umiałam nawet sklecić porządne zdanie Razz

Niosący Śmierć

- Nie pytałeś o pozwolenie! - Głos smagnął go niczym bicz, świdrował w uszach jak rój wściekłych os.
- Nie dostaliśmy nawet małej cząstki tego, co oni, chociaż niczym sobie nie zasłużyli – szepnął, a jego odpowiedź była jak powiew wiatru – nikt nie mógł być pewien, czy aby na pewno miała miejsce. Nie mógł podnieść głosu, chociaż tak bardzo chciał, a ograniczona wolna wola kazała klęczeć.
Piękna postać przyklękała na jednym kolanie, podpierając się na pięści i niemal wspierając głowę na drugim kolanie. Chciała się skurczyć i stać się niewidoczna. Stać się czymś ulotnym i nietrwałym jak jedno tchnienie.
- Milcz! Jak śmiesz mówić coś takiego?!
Przez jego ukrytą pod kruczoczarnymi włosami twarz przebiegł grymas bólu i strachu. Chciał stać się niewidoczny, ukryć się pod długą peleryną lśniącą nieskończoną czernią. Czuł, że coś niematerialnego przygniata go z ogromną siłą, że siedzi na jego plecach i barkach i dociska do ziemi. Chciał unieść głowę, spojrzeć rozmówcy w oczy, powiedzieć jeszcze raz, dlaczego popełnił zbrodnię. Jednak rozmówca nie chciał słuchać.
- Dopuściłeś się czynu najgorszego z najgorszych! Mordowałeś swoich podopiecznych, choć kazałem ci ich chronić przed własną głupotą i ułomnością! Powiedz, synu mój, czy nie udowodniłeś, iż twoja ułomność jest po stokroć większa?
- Panie, nie pojmuję, jak możesz…
- NIE TWOJE TO ZMARTWIENIE!!! Kazałem ci nieść światło, a przyniosłeś śmierć! – zagrzmiał młody mężczyzna. Wyglądał niczym elf, a jego sylwetka była nienaturalnie wyciągnięta. Miał długie, szczupłe nogi i ręce, zadbane dłonie i smukłe palce, a twarz wyciągniętą i o ostrych rysach. Długie do pasa, złote włosy spływały po plecach, falując, jakby przeczesywał je lekki wiatr. Podszedł do rozmówcy, jednocześnie w ogóle nie dotykając ziemi bosymi stopami.
Położył delikatną dłoń na ramieniu kompana. Ten jęknął, czując żar, który wypalał ranę w jego ciele i zagryzł wargi, starając się nie okazywać bólu.
Władca pochylił się nad poddanym, a jego włosy spoczęły na barkach tego drugiego, silnie ze sobą kontrastując i jeszcze bardziej uwidaczniając różnice między obojgiem. Złotowłosy spojrzał na rozmówcę z czułością, ale spojrzenie to w tym samym czasie było przesycone ogromnym gniewem.
- Nie kazałem ci rozmyślać, ani tym bardziej czegokolwiek rozumieć. – Ciemnowłosy skulił się w sobie jeszcze bardziej. Chciał podnieść wzrok, by patrzeć na Pana, ale wiedział, że błękit jego oczu, który był błękitem całego świata, w jednej chwili zmieniłby go w nic nieznaczący pył.
- Byłeś moim ulubieńcem, moim dzieckiem, siedziałeś po mojej prawicy. Jak mogę kochać życie, które stworzyłem, jeśli ono niszczy życie o wiele słabsze? Życie, które nakazałem chronić? – zapytał władca, ale pogrążony był w głębokiej zadumie.
- Panie mój, nie rozumiesz… - wyszeptał czarnowłosy, chcąc powstrzymać łzę, która stoczyła się po jego policzku.
- Dość. To właśnie ja jestem tym, który rozumie. Który rozumie twoją pychę, twoją zazdrość!
- Byłem zły, że…
- Och, tak. Jesteś zły. Zły do cna, zło w twoich oczach jest głębokie i bez dna, Lucyferze. W moich zastępach nie ma miejsca dla zła ani śmierci.
Anioł znał gorzkie znaczenie tych słów. Smagnęły jego duszę, pozostawiając bolesny ślad, taki jaki pozostawia bicz na nagiej skórze.
- Nie pozbawiaj mnie Twej miłości! – zawył Lucyfer.
- Kocham cię, mój synu. Bardziej niż wszystko, co stworzyłem i dlatego kara będzie najsurowszą z możliwych kar – odparł surowo Bóg.
Anioł zacisnął pięści. Jego skrzydła płonęły, czuł przeraźliwy i paraliżujący ból, jednak chciał pokazać Panu, że jest silny i wciąż zasługuje na miano ulubieńca. Łzy płynęły z jego oczu cienką, nieprzerwaną strugą. Bolało go ciało, ale jeszcze bardziej krwawiąca z każdej strony dusza. W końcu spłonęła na popiół i zniknęła, podobnie jak skrzydła. Lucyfer ryknął przeraźliwie, a oczy miał szeroko otwarte. Płonął w nich czarny jak smoła ogień, który był w stanie wszystko obrócić w proch.
- Panie mój – krzyknął cierpiący Anioł – ratuj mnie!
Bóg jedynie patrzył. W oczach miał rozpacz i strach.
- Ojcze, błagam! Przebacz mi! – załkał, czując, że opada w nicość, że oddala się z miejsca, którego miał nigdy nie opuścić.
Bóg uśmiechnął się czule.
- Synu mój, wybaczyłem ci, zanim się dokonało. Zbrodnia jednak nie może pozostać bez kary, a kara twoja będzie wieczna – rzekł z żalem.
W tym samym momencie Lucyfera przepełniła okrutna złość. Zrobił przecież wszystko, co mógł. Nie pojmował, dlaczego został ukarany w tak straszny sposób. W jednej chwili znienawidził Anioły, które będą po wsze czasy chwalić Pana. Nienawidził ich radości, która trwać miała całą wieczność. Znienawidził również samego Pana.
- Zabiję! Zabiję ich wszystkich! Wyrżnę jak świnie! Zobaczysz, jak bardzo są słabi i jak szybko zapomną o Tobie! Będą całą wieczność pokutowali za Twoją miłość!

Hellchaser

jej wciska w fotel.bardzo mi sie podoba naprawde to nie wiem nawet co napisac ten dialog miedzy Luckiem A jego ojcem byłtaki....prawdziwy
uznanie Padam

Człowiek

ten dialog był taki realny... wręcz plastycznie obrazujący jak Ojciec zachowuje się kiedy wymierza karę swojemu ukochanemu dziecku: Sad

Człowiek

Wciąga, naprawdę jestem pod wrażeniem. Napisałaś, że nie umiesz nic innego niż napisać miniaturę, ale myślę, że to w nich tkwi twoja siła. Przez kilka zdań potrafisz przekazać więcej emocji, niż inni przez kilka rozdziałów Smile

Matka Przełożona

Dzięki, Idris Smile

Cieszy mnie, że Ci się podobało Smile

Giermek

Mam ciarki! Jeśli jeszcze kiedykolwiek coś dodasz pochłonę w momencie! To było naprawdę świetne masz dar Wink

Matka Przełożona

Omg, dziękuję Smile

Człowiek

Rewelacyjne! Masz dar do pisania dziewczyno. Wątek biblijny, który niby każdy zna, ale ukazałaś (jak dla mnie) go w zupełnie nowym świetle.
Ta opowieść skradła moje serce. Wink